صحت

ما در قسمت ارائه کمک به مردم جهت دسترسی به مراقبت های با کیفیت صحی و حل مشکلات شان با استفاده از رویکرد مبتنی بر جامعه، جدی هستیم.

پروژه های صحی ما در سراسر کشور تلاش میکنند تا به نگرانی های مربوط به صحت روانی در افغانستان خاتمه داده و جوامع را قادر بسازند تا از مریضان صعب العلاج شان مراقبت کنند.

---

پروژه مراقبت از مریضان صعب العلاج

پروژه مراقبت از مریضان صعب العلاج (CBPC) امسال آغاز گردید! CBPC یک پروژه آزمایشی است که هدف آن کمک به بیماران مبتلا به امراض ناعلاج و مرگبار میباشد. به منظور ایجاد کیفیت مطلوب در زندگی این بیماران پروژه CBPC با خانواده آنها، جوامع و کارمندان بخش صحی از نزدیک همکاری میکند. پروژه مراقبت از مریضان صعب العلاج به بیماران که دارای امراض فعال، در حال جریان، بیشتر پیشرفته با فرصت اندک زندګی خدمت میکند که بیشتر بر وقار و عزت بیماران توجه صورت میگیرد.

در حالیکه فعلا هیچ نوع خدماتی در قسمت مراقبت های تسکینی در افغانستان وجود ندارند، ما امیدوار هستیم که از طریق رویکرد مبتنی بر جامعه، پروژه CBPC در امر ظرفیت سازی متخصصین صحی محلی کمک نموده تا آنها قادر به ارائه مراقبت های ابتدایی تسکینی گردیده، و همچنان به خانواده ها و جوامع نیز در شناخت کارهای کمک کنند که انجام داده میتوانند. زمانیکه تمام جامعه با هم از مریض حمایت کنند، شخص بیمار با عزت میمرد – عزت که از مراقبت فزیکی، عاطفی و روحی ایجاد میشود. و زمانیکه جوامع این شیوه حمایت و کار کردن را بیآموزند، میتواند باعث ایجاد شیوه های پایدار و طویل المدت گردد.

در جریان سال 2020 میلادی، به منظور انکشاف پلان در مورد آینده پروژه و مواد درسی آن تیم پروژه CBPC با هم ملاقت کردند. از آنجایکه 2020 فقط آغاز پروژه بود، CBPC تصمیم به شبکه سازی، ارائه مشوره، و ارائه آگاهی در مورد اصول و شیوه های مراقبت تسکینی نمود. در آغاز ما متخصصین را برای پروژه آموزش میدهیم، و بعداً ساحات محلی، داکتران، بیماران، و خانواده ها را مورد سروی قرار میدهیم تا نیازمندی ها را بدانیم. بعد از آن، ما شبکه ها تخصصی و محلی را ایجاد نموده، به داکتران محلی در مورد اساسات مراقبت های تسکینی آموزش میدهیم، و یک سیستم ارجاع دهی را به پروژه مراقبت تسکین بخش تشکیل میدهیم.

برای  دریافت معلومات بیشتر در مورد پروژه مراقبت از مریضان صعب العلاج اینجا را کیک کنید!

---

---

برنامه صحت روانی

پروژه صحت روانی IAM در سال 1966 در هرات آغاز گردیده است تا از آمار روزافزون خودکشی میان خانم های منطقه جلوگیری کند. در مورد مسائل صحت روانی هیچ نوع آگاهی و معلومات در میان مردم وجود نداشت.

هدف برنامه صحت روانی IAM کارکردن مشترک با دولت افغانستان است تا صحت روانی مردم افغانستان بهتر شود.

از سال 2006 به اینسو، ما بطور سیستماتیک تمام کسانی (نرس ها، قابله ها، داکتران و کارمندان صحی اجتماع) که خدمات صحی را در محل زندگی شان فراهم می سازد در سراسر زون غرب آموزش دادیم تا خدمات صحت روانی را در مراکز صحی شان ارائه کنند.  ما همچنان کسانی که در بخش صحی تخصص نداشتند (اساتید مکاتب و عالمان دینی) را در زون غرب و شمال آموزش دادیم، برنامه های رادیویی و تلویزیونی را تولید کردیم، و مجله ربع وار را به منظور ایجاد آگاهی در مورد مسائل صحت روانی منتشر ساختیم.

در حال حاضر ما میخواهیم مطمئن شویم تا اجتماع های غربی افغانستان به وسایل مورد نیاز شان در بخش مواظبت از اطفال و اشخاص بالغ مبتلا به ناتوانی های روانی اجتماعی دسترسی کامل داشته باشند. ما در بخش کاهش خشونت علیه اطفال کار می کنیم که باعث میشود مشکلات درازمدت را ایجاد کند و همچنان در کاهش نگرانی های بزرگی که در مورد مسائل صحت روانی وجود دارد کار می کنیم تا اطمینان حاصل شود که مردم در جامعه خود قادر به رشد هستند.

در مورد برنامه صحت روانی IAM در اینجا معلومات بیشتر را بدست آورید.

---

فعالیت های صحی IAM کدام تغییرات را ایجاد می کند ؟

داستان مرتضی: من احساس می کنم که میتوانم مثل دیگران زندگی داشته باشم

پدر مرتضی او را شکنجه می کرد و می گفت که ای کاش فرزنداش هیچ وقت به دنیا نمی آمد.

زمانیکه مرتضی یک ساله بود، ناتوانی ذهنی اش تشخیص داده شد. والدین اش که زیاد فقیر بودند، برای تداوی مرتضی یک مقدار پول را قرض گرفتند. داکتر برای شان گفت که این مرض علاج ندارد.

مرتضی با دانستن اینکه او از دیگران متفاوت است، بزرگ شد. او تنها و بی کس بود.

“وقتیکه بیرون می رفتم احساس توهین می کردم،” مرتضی گفت. “هر روز بچه های مختلف بر من تمسخر می کردند.” تمسخر بدتر شد، و یک روز یک تعداد بچه ها بر مرتضی حمله کردند، که باعث شد بینایی یکی از چشم های خود را از دست بدهد.

زمانیکه مرتضی حدود ۱۵ سال داشت، مادر او راجع به پروژه روانشناسی کودکان و نوجوان IAM خبر شد. ما توانستیم مرتضی را از طریق ترکیبی از داروها و مشاوره کمک کنیم، و حالا او خود را کاملاً متفاوت می بیند.او حالا در یک خیاطی محلی به حیث شاگرد کار می کند و امیدوار است که روزی استقلال اقتصادی داشته باشد – تا به پدر خود ثابت بسازد که اطفال نیازمند باوردوش نیستند.

“من می دانم که تغییراتی زیادی را بوجود آوردم،” مرتضی می گوید. “حالا من احساس حقارت را ندارم. من احساس می کنم که میتوانم مثل دیگران زندگی داشته باشم. من احساس می کنم که چراغی در زندگی تاریک من روشن شده است.”

---

برای دریافت معلومات بیشتر در مورد فعالیت های صحت روانی IAM و تغییرات که در زندگی مردم ایجاد می کند، داستان های زیر را مرور کنید. و راجع به بعضی از پروژهای قبلی ما در بخش صحی اینجا کلیک کنید.

 میخواهید همکاری کنید؟ پس حالا برای تغییر زندگی مردم در افغانستان کمک کنید.